" حمید مصدق "
تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

" جواب زیبای فروغ فرخ زاد به حمید مصدق"

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

روی نیمکت چوبی می نشستم

مداد سوسماری در دست

با صدای تو دیکته می نوشتم

تو می گفتی بنویس دلتنگی

من آن را اشتباه می نوشتم

اخمی برچهره ات می نگاشتی ومن به جبران آن

دلتنگی را هزاربار می نوشتم ...

پدر دستات برام گهواره بودن                 دو چشـمونت چراغ خونه من

بجز تو از همـــه دنیا بریدم                   کسی رو مثل تو عاشق ندیدم

ببـــوســــم پینــه دســتاتُ بابا               ببوسم صورت چون ماتو بابا

نشــسته روی موهات برف پیری         الــهی مـــــن بمـــــیرم تو نمیری

پدر ای قبـــله راه سعادت                       کنارت بودنه واسم عبادت

"تو رو هم چون نفسها دوس دارم          نذار در حســرت چشــمات ببارم"

پدرم هر وقت ميگفت " درست ميشود "...
تمام نگراني هايم به يک باره رنگ ميباخت...!

"می گویند مرد ساختن از پسر کاری مردانه است و از ابتدای خلقت بشر این وظیفه ی پدر بوده که پسرش را مسولیت پذیر ، مهربان، شجاع و شرافتمند بار بیاورد.پسر با عشقی بی حد و مرز و روحی ماجراجو به این دنیا قدم می گذارد و سفر به سوی مردانگی را خیلی زود آغاز می کند یعنی با اولین باری که پسری به پدرش نگاه می کند و می گوید: «من هم می خواهم مثل او باشم!!»"

«درسهای زندگی از پدر به پسر هری هریسون »

سینه از عشق شقایق داغ بود

دست غم آن روز ها کوتاه بود

دفتر انشا چراغ ماه بود

فصل تابستان چه حالی داشتیم

روی زلف ماه گل می کاشتیم

کرت سبز خاطره یکرنگ بود

کی دل ما مثل الآن سنگ بود …

این بچه را هی سرکوب کردم
پارک می خواست
گفتم بشین اینجا آدم ها بزرگ که می شوند
حق ندارند تاب و سرسره بازی کنند
بزرگ که می شوند
پارک فقط می شود جایی برای قدم زدنشان
یک دوربین بردارند و
از گل و گیاه و دار و درخت
و نهایتا خودشان عکس ِ دست ِ جمعی بگیرند ..

این بچه تنها مانده
وقت هایی که فقط یک آب نبات چوبی قرمز از من می خواست
گفتم نه
این جا آدم ها بزرگ که می شوند
اگر آب نبات قرمز بخورند
حرف می آید پشت سرشان
اینجا آدم ها آب نبات های ریز میخورند
که دیگران نفهمند و
دهانشان رنگ نگیرد مبادا ..

این بچه دلش دویدن و چرخیدن و جیغ زدن میخواست
این بچه گریه که می کرد شب ها
من کار داشتم که حتی نازش را بکشم ..

این بچه دلش میخواست بازی کند
گرگم به هوا , شش خانه , هفت سنگ , ..
دلش میخواست چشم بگذارد و بشمارد تا خود ِ بیست
دلش هیجان می خواست ..

این بچه مدت هاست حرفی نمی زند ...

کودکم را گم کردم !
شاید هم کودکی ام را ! ..

معلم برای سفید بودن برگه نقاشیم تنبیه ام کرد

وهمه به من خندیدند...

اما من خدایی را کشیده بودم

که همه میگفتند دیدنی نیست..!.

می خواهم     بازگردم به کودکی

به لحظه های پر نشاط

میان دستهای مادرم

دوباره باز   بغل شوم .

به یاد آبنبات چوبی ام

دوباره باز     بخندم و شِکر شوم .

خدا خدا     شود که من

سوار لحظه ها شوم ؟         به کودکی سفر کنم ؟