کوچه های روزگار کودکی را به یاد داری؟

آن بازی ها،آن دوست ها و آن همسایه ها

پدر و مادر جوان،بی غمی ها،فارغبالی ها،

قهقهه ها و شادی ها

ای وای...!چه ها و چه ها...!

اگر مایلی،با من به آن روزگاران سفر کن...

" حمید مصدق "
تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

" جواب زیبای فروغ فرخ زاد به حمید مصدق"

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

روی نیمکت چوبی می نشستم

مداد سوسماری در دست

با صدای تو دیکته می نوشتم

تو می گفتی بنویس دلتنگی

من آن را اشتباه می نوشتم

اخمی برچهره ات می نگاشتی ومن به جبران آن

دلتنگی را هزاربار می نوشتم ...

پدر دستات برام گهواره بودن                 دو چشـمونت چراغ خونه من

بجز تو از همـــه دنیا بریدم                   کسی رو مثل تو عاشق ندیدم

ببـــوســــم پینــه دســتاتُ بابا               ببوسم صورت چون ماتو بابا

نشــسته روی موهات برف پیری         الــهی مـــــن بمـــــیرم تو نمیری

پدر ای قبـــله راه سعادت                       کنارت بودنه واسم عبادت

"تو رو هم چون نفسها دوس دارم          نذار در حســرت چشــمات ببارم"

پدرم هر وقت ميگفت " درست ميشود "...
تمام نگراني هايم به يک باره رنگ ميباخت...!

"می گویند مرد ساختن از پسر کاری مردانه است و از ابتدای خلقت بشر این وظیفه ی پدر بوده که پسرش را مسولیت پذیر ، مهربان، شجاع و شرافتمند بار بیاورد.پسر با عشقی بی حد و مرز و روحی ماجراجو به این دنیا قدم می گذارد و سفر به سوی مردانگی را خیلی زود آغاز می کند یعنی با اولین باری که پسری به پدرش نگاه می کند و می گوید: «من هم می خواهم مثل او باشم!!»"

«درسهای زندگی از پدر به پسر هری هریسون »

سینه از عشق شقایق داغ بود

دست غم آن روز ها کوتاه بود

دفتر انشا چراغ ماه بود

فصل تابستان چه حالی داشتیم

روی زلف ماه گل می کاشتیم

کرت سبز خاطره یکرنگ بود

کی دل ما مثل الآن سنگ بود …

این بچه را هی سرکوب کردم
پارک می خواست
گفتم بشین اینجا آدم ها بزرگ که می شوند
حق ندارند تاب و سرسره بازی کنند
بزرگ که می شوند
پارک فقط می شود جایی برای قدم زدنشان
یک دوربین بردارند و
از گل و گیاه و دار و درخت
و نهایتا خودشان عکس ِ دست ِ جمعی بگیرند ..

این بچه تنها مانده
وقت هایی که فقط یک آب نبات چوبی قرمز از من می خواست
گفتم نه
این جا آدم ها بزرگ که می شوند
اگر آب نبات قرمز بخورند
حرف می آید پشت سرشان
اینجا آدم ها آب نبات های ریز میخورند
که دیگران نفهمند و
دهانشان رنگ نگیرد مبادا ..

این بچه دلش دویدن و چرخیدن و جیغ زدن میخواست
این بچه گریه که می کرد شب ها
من کار داشتم که حتی نازش را بکشم ..

این بچه دلش میخواست بازی کند
گرگم به هوا , شش خانه , هفت سنگ , ..
دلش میخواست چشم بگذارد و بشمارد تا خود ِ بیست
دلش هیجان می خواست ..

این بچه مدت هاست حرفی نمی زند ...

کودکم را گم کردم !
شاید هم کودکی ام را ! ..

معلم برای سفید بودن برگه نقاشیم تنبیه ام کرد

وهمه به من خندیدند...

اما من خدایی را کشیده بودم

که همه میگفتند دیدنی نیست..!.

می خواهم     بازگردم به کودکی

به لحظه های پر نشاط

میان دستهای مادرم

دوباره باز   بغل شوم .

به یاد آبنبات چوبی ام

دوباره باز     بخندم و شِکر شوم .

خدا خدا     شود که من

سوار لحظه ها شوم ؟         به کودکی سفر کنم ؟

رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت

شعر خدای مهربان را حفظ کردیم

اما خدای مهربان را یادمان رفت

......

امروز صبح اگر از خواب بیدار شدی و دیدی ستاره ها

در آسمان نمی تابند، ناراحت نشو، حتما دارن

با تو قایم باشک بازی می کنن، پس با آنها بازی کن

امروز هر چه قدر بخندی و هر چه قدر عاشق باشی ،

از محبت دنیا کم نمیشه پس بخند و عاشق باش

امروز هر چه قدر دلها را شاد کنی ،

کسی به تو خورده نمیگیره ، پس شادی بخش باش

امروز هر چه قدر نفس بکشی ،

جهان با مشکل کمبود اکسیژن رو به رو نمی شه ،

پس از اعماق وجودت نفس بکش ،

امروز هر چه قدر آرزو کنی ،

چشمه آرزوهات خشک نمیشه ،پس آرزو کن

امروز هر چه قدر خدا را صدا کنی، خدا خسته نمی شه ،

پس صدایش کن ، او منتظر توست

او منتظر آرزوهایت ، خنده هایت ، گریه هایت

ستاره شمردن هایت و عاشق بودن هایت است

امروز امروز است ، امروز جاودانه است

و امروز زیباترین روز دنیاست.

کاشکی می شد بهت بگم
چقدر صدات و دوست دارم

چقدر مثل بچگی هام لالایی هات رو دوست دارم

سادگی هات و دوست دارم...

خستگی هات و دوست دارم

چادر نماز و زیر لب "خدا خدات" و دوست دارم ...

 در دنیا دو تصویر برای من زیباست ،تصویر گل و تصویر مادر. "بالزاک "

برای رسیدن به موفقیت باید مثل زمان کودکی کنجکاو باشید."انتونی رابينز "

ازخداپرسیدند:

اگردرسرنوشت ماهمه چیزرا

ازقبل نوشته ای آرزوکردن چه سود دارد؟

خداوند خندید وگفت:

شاید در سرنوشتت

نوشته باشم 
" هرچه آرزو کرد "

.

پا بکوب و لج کن و راضی نشو
با کسی جز عشق همبازی نشو

بچه های کوچه را هم کن خبر
عاقلی را یک شب از یادت ببر

خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان

مادری از جنس باران داشتیم
در کنارش خواب آسان داشتیم

با پدر اسطوره دنیای ما
قهرمان باور زیبای ما

قصه های هر شب مادربزرگ
ماجرای بزبز قندی و گرگ
·
·
·
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت

هر کسی رنگ خودش بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر !
همکلاسی ! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟

حال ما را از کسی پرسیده ای؟
مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟

سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟
رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟

رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟
آسمان باورت مهتابی است ؟

هرکجایی شعر باران را بخوان
ساده باش و باز هم کودک بمان

باز باران با ترانه ، گریه کن !
کودکی تو ، کودکانه گریه کن!

ای رفیق روز های گرم و سرد
سادگی هایم به سویم باز گرد!

کودکی شد کودکانه گریه کرد

کاش می شد شعر ( قهرقهرتاروزقیامت ...) را سرود

آن قیامت که دمی بیشتر نبود

فاصله ها با کودکی هامان چه کرد

کاش می شد بچه گانه گریه کرد .....

بچه که بودم با یه حس کودکانه شاد شاد همیشه دلم میخواست برم زیر بارون بچرخم و داد بزنم

بارون ببار و خیسم کن عاشق این بودم که بارون خیسم کنه انقدر خیسم میکرد که کم میاوردم

میومدم کنار و از اینکه خیس شده بودم گریه میکردم . . .

ولی الان دلم میخواد برم زیر بارون بچرخم و داد بزنم بارون ببار هرچه قدر که دلت میخواد ببار

دیگه کم نمیارم ،من خودم خیس خیسم خیس از بارون چشام . .

دیگه کم نمیارم انقدر زیر بارون میمونم و میبارم تا بارون کم بیاره . . . . . . . . .

 

روزی که بادبادک‌ها به دست کودکان به پرواز درمی‌آیند، به آسمان که می‌نگری می‌شود پرواز رؤیاهای کودکی را دید؛ می‌شود نگاه بلندپروازانه‌ی آنها را فهمید. شور کودکی آن‌قدر زیباست که کودک درون بزرگ‌ترها را نیز قلقلک می‌دهد و آن‌ها را به کودکی وا می‌دارد...

پاهایت در گل و لای برفها فرو می رفت،مرا صدا می زدی:کاپشنت جا مانده !با دور شدن قطار،دلم برای کودکی هایت تنگ می شد.

صدای سوت قطار بود که در کوه می پیچید.قطار در تونل تاریک گم می شد....
 

گاهی فرصتی است برای اینکه به خود نگاه کنیم

که چه اندازه رشد کرده ایم!

زندگی باید کرد !

گاه با ناب ترین شعر زمان

گاه با ساده ترین قصه یک انسان

زندگی باید کرد !

گاه با سایه ابری سرگردان

گاه با هاله ای از سوز پنهان

گاه باید روئید

از پس آن باران

گاه باید خندید

بر غمی بی پایان

لحظه هایت بی غم ....

بازگرد
کودکی ها شاد و خندان باز گرد
باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر ازتصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار
بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک میشدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر

ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد این مشقها را خط بزن

بخند از ته دل مثل کودکی هایت
بدون بهانه بخند مثل کودکی هایت

نگاه کن دنیا چه پاک و ساده به تو
مدام می خندد مثل کودکی هایت

دلت پر از غم است و دو دیده ات لبریز
ولی بخند بازهم مثل کودکی هایت

دو روز ِ تلخی و زجر را تحمل کن
دوباره شاد شو بخند مثل کودکی هایت

تمام می شود این روزهای پر غوغا
رها شو ، رها و بخند مثل کودکی هایت

نگاه های معصوم و خنده های بلند
تو باز دوباره بخند مثل کودکی هایت

هیجان در پس بازیهایم

و نگاه غضب آلوده ی مادر      

که به خود می خواندم...

من همان آهوی گریزان پایم

که پدر می نامید...

با همان چشمان درشتی

که کاوش می کرد...

کودک نا آرامی

که آغوش مادر می جست...

من همانم که شبی ماه شدم...

و به آب افتادم...

کودک سنگ به دست... شیشه شکن....

من همانم، همان میوه ی تابستانی

پر ز احساس....پر از بی تابی

من صدای پر مرغان بهشتی بودم...

کودکی کودکتر...

پر پرواز قناری بودم....

ناگهان؛

کودکم را دزیدند...

پر پروازم را بردند

و شمردند شیطنت های قدیمم...

کودکم

پرپر شد...

گلم خشکید....

تابستان رفت و زمستان آمد...

بی کودکیم معلوم است.....

همه دنیایم تاریک...همهء زندگیم بی کودک

کاش کودک بودم....

پدر و پسر داشتن صحبت میکردن!!
پدر دستشو میندازه دوره گردنه پسرش میگه پسرم من شیرم یا تو؟
پسر میگه : من..!!
… … …
پدر میگه : پسرم من شیرم یا تو؟؟!!
پسر میگه : بازم من شیرم…
پدر عصبی مشه دستشو از رو شونه پسرش بر میداره میگه : من شیرم یا تو!!؟؟
پسر میگه : بابا تو شیری…!!
پدر میگه : چرا بار اول و دوم گفتی من حالا میگی تو ؟؟
پسر گفت : آخه دفعه های قبلی دستت رو شونم بود فکر کردم یه کوه پشتمه اما حالا…
به سلامتی هرچی پدره

سلامتیه اون پسری که…
..
۱۰سالش بود باباش زد تو گوشش هیچی نگفت…
..
۲۰سالش شد باباش زد تو گوشش هیچی نگفت….
… … … … ..
۳۰سالش شد باباش زد تو گوشش زد زیر گریه…!!!
..
باباش گفت چرا گریه میکنی..؟
..
گفت: آخه اونوقتا دستت نمیلرزید…!
 

مادر یعنی به تعداد همه روزهای گذشته تو، صبوری!   مادر یعنی به تعداد همه روزهای آینده تو ،دلواپسی!   مادر یعنی به تعداد آرامش همه خوابهای کودکانه تو، بیداری !   مادر یعنی بهانه بوسیدن خستگی دستهایی که عمری به پای بالیدن تو چروک شد!    مادر یعنی بهانه در آغوش کشیدن زنی که نوازشگر همه سالهای دلتنگی تو بود!
مادر یعنی باز هم بهانه مادر گرفتن….
 

تو ۱۰ سالگی ” ولم کنین ”

تو ۱۶ سالگی” مامان و بابا همیشه میرن رو اعصابم”

تو ۱۸ سالگی” باید از این خونه بزنم بیرون”

تو ۲۵ سالگی ” حق با شما بود”

تو ۳۰ سالگی “میخوام برم خونه پدر و مادرم ”

تو ۵۰ سالگی ” نمیخوام پدر و مادرم رو از دست بدم”

تو ۷۰ هفتاد سالگی ” من حاضرم همه زندگیم رو بدم تا پدر و مادرم الان اینجا باشن …